اوزاق یاشا بیگ ترکمن ایلیم

کلیک : اوزاق یاشا بیگ ترکمن ایلیم  

معلم یک کودکستان به بچه های کلاس گفت که میخواهد با آنها بازی کند . او به آنها گفت که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن به تعداد آدمهایی که از آنها بدشان میآید ، سیب زمینی بریزند و با خود به کودکستان بیاورند

فردا بچه ها با کیسه های پلاستیکی به کودکستان آمدند . در کیسه بعضی ها 2 بعضی ها 3 ، و بعضی ها 5 سیب زمینی بود

معلم به بچه ها گفت : تا یک هفته هر کجا که می روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند . روزها به همین ترتیب گذشت و کم کم بچه ها شروع کردند به شکایت از بوی سیب زمینی های گندیده . به علاوه ، آن هایی که سیب زمینی بیشتری داشتند از حمل آن بار سنگین خسته شده بودند . پس از گذشت یک هفته بازی بالاخره تمام شد و بچه ها راحت شدند

معلم از بچه ها پرسید : از اینکه یک هفته سیب زمینی ها را با خود حمل می کردید چه احساسی داشتید ؟

بچه ها از اینکه مجبور بودند ، سیب زمینی های بد بو و سنگین را همه جا با خود حمل کنند شکایت داشتند

آنگاه معلم منظور اصلی خود را از این بازی ، این چنین توضیح داد

این درست شبیه وضعیتی است که شما کینه آدم هایی که دوستشان ندارید را در دل خود نگه می دارید و همه جا با خود می برید . بوی بد کینه و نفرت قلب شما را فاسد می کند و شما آن را به همه جا همراه خود حمل می کنید . حالا که شما بوی بد سیب زمینی ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید

پس چطور می خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟

 

+ نوشته شده در  چهارشنبه شانزدهم مرداد 1387ساعت 18:10  توسط t.e  |  3 نظر

---

دنیای زیباییست زندگی میکنیم
برای مردن
افسوس که هنوز نمرده لاشه شده ایم
گم شده ام در میان خاطرات سوخته گذشته
.................................
..........................
...................
...........
......
...
..
.
باور کنین درک این لحظات از خود مردن سخت تره

+ نوشته شده در  جمعه چهارم مرداد 1387ساعت 1:59  توسط t.e  |  5 نظر

---

لیلی نام همه دختران زمین است

خدا گفت : زمین سردش است . چه کسی می تواند زمین را گرم کند؟
لیلی گفت: من
خدا شعله ای به او داد. لیلی شعله را توی سینه اش گذاشت. سینه اش آتش گرفت. خدا لبخند زد. لیلی هم
خدا گفت: شعله را خرج کن. زمینم را به آتش بکش
لیلی خودش را به آتش کشید. خدا سوختنش را تماشا می کرد
لیلی گُر می گرفت. خدا حظ می کرد. لیلی می ترسید آتشش تمام شود
لیلی چیزی از خدا خواست. خدا اجابت کرد
مجنون سر رسید. مجنون هیزم آتش لیلی شد
آتش زبانه کشید. آتش ماند. زمین خدا گرم شد
خدا گفت: اگر لیلی نبود، زمین من همیشه سردش بود 

*** 

خدا مشتی خاک را بر گرفت. می خواست لیلی را بسازد، از خود در او دمید
و لیلی پیش از آنکه با خبر شود عاشق شد
سالیانی است که لیلی عشق می ورزد. لیلی باید عاشق باشد
زیرا خدا در او دمیده است و هر که خدا در او بدمد، عاشق می شود
لیلی نام تمام دختران زمین است؛ نام دیگر انسان
خدا گفت: به دنیایتان می آورم تا عاشق شوید. آزمونتان تنها همین است: عشق
و هر که عاشق تر آمد، نزدیک تر است. پس نزدیک تر آیید، نزدیک تر
عشق کمند من است. کمندی که شما را پیش من می آورد. کمندم را بگیرید
و لیلی کمند خدا را گرفت
خدا گفت: عشق فرصت گفتگو است، گفتگو با من
و لیلی تمام کلمه هایش را به خدا داد. لیلی هم صحبت خدا شد
خدا گفت: عشق، همان نام من است که مشتی خاک را بدل به نور می کند
و لیلی مشتی نور شد در دستان خداوند 

*** 

خدا گفت: لیلی جستجوست . لیلی نرسیدن است و بخشیدن
خدا گفت: لیلی سخت است. دیر است و دور از دست
شیطان گفت: ساده است. همین جایی و دم دست
و دنیا پر شد از لیلی های زود. لیلی های ساده اینجایی. لیلی های نزدیک لحظه ای
خدا گفت: لیلی زندگی ست. زیستنی از نوع دیگر 

*** 

دنیا که شروع شد زنجیر نداشت، خدا دنیای بی زنجیر آفرید
آدم بود که زنجیر را ساخت، شیطان کمکش کرد
دل، زنجیر شد، زن، زنجیر شد
دنیا پر از زنجیر شد و آدم ها همه دیوانه ی زنجیری!
خدا دنیا را بی زنجیر می خواست. نام دنیای بی زنجیر اما بهشت است
امتحان آدم همین جا بود. دستهای شیطا ن از زنجیر پر بود
خدا گفت: زنجیرهایتان را پاره کنید. شاید نام زنجیر شما عشق است
یک نفر زنجیرهایش را پاره کرد. نامش را مجنون گذاشتند
مجنون اما نه دیوانه بود و نه زنجیری. این نام را شیطان بر او گذاشت
شیطان آدم را در زنجیرمی خواست. لیلی، مجنون را بی زنجیر می خواست
لیلی می دانست خدا چه می خواهد. لیلی کمک کرد تا مجنون زنجیرش را پاره کند
لیلی زنجیر نبود. لیلی نمی خواست زنجیر باشد
لیلی ماند . زیرا لیلی نام دیگر آزادی است

قسمتی از کتاب لیلی نام تمام دختران زمین است
از عرفان نظرآهاری

+ نوشته شده در  سه شنبه یکم مرداد 1387ساعت 9:26  توسط t.e  |  یک نظر

---

رقص

 

دلم به اندازه ی اندوه یک ابر بارانیست،

 

 کاش میبارید،

 

امیدم به اندازه ی رویای یک دانه در خاک،

 

 کاش می رویید،

 

لحظه هایم به سردی بغض های تنهایی،

 

 کاش می شکست ، کاش می چکید،

 

دستانم به اندازه ی نبض یک آشیانه ی ویران،

 

 کاش می خوابید،

 

شادی هایم به اندازه ی سکوت یک دریا،

 

 کاش میرسید،

 

 کاش گلهای بنفشه را می بوسیدم،

 

کاش تنهایی را به کویر می بخشیدم،

 

کاش با شعله ها می رقصیدم،

 

 کاش با تو می خندیدم ،کاش ، کاش ،............

+ نوشته شده در  دوشنبه سی و یکم تیر 1387ساعت 0:10  توسط t.e  |  یک نظر

---

زندگی....

طی شد این عمر، تو دانی به چه سان ؟

                                           پوچ و بس تند چونان باد دمان

                                                                همه تقصیر من است، خودم می دانم . . .

                                                                که نکردم فکری . . .

                                                                وتامل ننمودم روزی،

                                                                ساعتی یا آنی،

که چه سان می گذرد عمر گران؟

 

کودکی رفت به بازی، به فراغت، به  نشاط  . . .              

 فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات

همه گفتند کنون تا بچه است ،بگذارید بخندد شادان

 که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست  !!               بایدش نالیـــدن !!

 

من نپرسیدم هیچ    

                               که پس از این ز چه رو   

                                                                       نتوان خندیدن؟

                       هیچکس نیز نگفت:        

                                                     زندگی چیست؟ چرا می آییم؟

                                                     بعد از این چند صباح،به کجا باید رفت؟

                                                     با کدامین توشه، به سفر باید رفت؟

 

 

نوجوانی سپری گشت به بازی، به فراغت، به نشاط

فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات

بعد از آن باز نفهمیدم من . . .  که چه سان عمر گذشت؟

لیک گفتند همه  که جوانست هنوز           

 

بگذارید جوانی بکند، بهره از عمر برد، کامروایی بکند

بگذارید که خوش باشد و مست

بعد از این باز او را عمری هست . . .

 

یک نفربانگ برآورد:  که او،       از هم اکنون باید، فکر فردا بکند

دیگری آوا داد:                       که چو فردا بشود، فکرفردا بکند

سومی گفت: همانگونه که دیروزش رفت . . .  بگذرد امروزش، همچنین فردایش!‌

 

با همه این احوال،  من نپرسیدم هیچ،      که چه سان دی  بگذشت؟

آن همه قدرت و نیروی عظیم                به چه ره مصرف گشت؟

نه تفکر، نه تعمق و نه اندیشه دمی

عمر بگذشت به بی حاصلی و مسخرگی  . . .    

چه توانی که زکف دادم من . . .

 

قدرت عهد شباب،

                         می توانست مرا، تا به خدا،  پیش برد

                                                                       لیک بیهوده تلف گشت جوانی، هیهات !

 

آن کسانی که نمی دانستند   زندگی یعنی چه؟  رهنمایم بودند

عمرشان طی شده بی ارزش و بیهوده به کار 

                                                                   و  مرا می گفتند که چو آنها باشم

                                                                   که چو آنها دائم، فکر خوردن باشم

                                                                   فـکر تامین معاش، فکر ثروت باشم

کس مرا هیچ نگفت، زندگانی کردن

                                                       فکر خود بودن و غافل ز جهان بودن نیست

 

و صد افسوس که چون عمر گذشـت، معنی اش می فهمم.

من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت. . .

 

حالیا دوست من،  سخن من بشنو،‌ پند من را برگیر

هدف از زیستن این است رفیق:

 

من شدم خلق که با عزمی جزم                        پای از بند هواها گسلم

                                                               پای در راه حقائق بنهم

 با دلی آسوده،

 فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل

 مملو از عشق و جوانمردی و علم               در ره کشف حقائق کوشم

                                                           زره جنگ برای بدو ناحق پوشم

 

ره حق پویم و حق جویم و بس . . .  حق گویم

 

آنچه آموخته ام بر دگران نیز نکو آموزم

                             شمع راه دگران گردم و با شعله خویش

                                                      ره نمایم به همه، گر چه سراپا سوزم

 

من شـــدم خلق که مثمر باشم . . .

نه چنین زائد و بی جوش و خروش

                                          عمر برباد و به حسرت خاموش

 

ای صد افسوس که چون عمر گذشت . . .

                                                        معنی اش فهمیدم . . .
 

+ نوشته شده در  جمعه بیست و یکم تیر 1387ساعت 17:53  توسط t.e  |  2 نظر

---

راز بی اخلاقی مسلمانان

و "خواجه نصیر الدین " دانشمند یگانه ی روزگار در بغداد مرا درسی آموخت که همه ی درس بزرگان در همه ی زندگانیم برابر آن حقیر می نماید و آن این است :

در بغداد هرروز بسیار خبرها می رسید از دزدی , قتل و تجاوز به زنان در بلاد مسلمانان که همه از جانب مسلمانان بود . روزی خواجه نصیر الدین مرا گفت می دانی از بهر چیست که جماعت مسلمان از هر جماعت دیگر بیشتر گنه می کنند با آنکه دین خود را بسیار اخلاقی و بزرگمنش می دانند ؟

من بدو گفتم : بزرگوارا همانا من شاگرد توام و بسیار شادمان خواهم شد اگر ندانسته ای را بدانم .

خواجه نصیر الدین فرمود :

ای شیخ تو کوششها در دین مبین کرده ای و اصول اخلاق محمد که سلام خدا بر او باد را می دانی . و همانا محمد و جانشینانش بسیار از اخلاق گفته اند و از بامداد که مومن از خواب بر می خیزد تا هنگامی که شبانگاه با بانویش همبستر می شود , راه بر او شناسانده شده است .

اما چه سری است که هیچ کدام از ایشان ذره ای بر اخلاق نیستند و بی اخلاق ترین مردمانند وآنکه اخلاق دارد نه از مسلمانی اش که از وجدان بیدار او است.

من بسیار سفرها کرده ام و از شرق تا غرب عالم و دینها و آیینها دیده ام . از "غوتمه ( بودا ) "در خاورزمین تا "مانی ایرانی" در باختر زمین که همانا پیروانشان چه نیکو می زیند و هرگز بر دشمنی و عداوت نیستند .

آنها هرگز چون مسلمانان در اخلاقشان فرع و اصل نیست و تنها بنیان اخلاق را خودشناسی می دانند و معتقدند آنکه خود بشناسد وجدان خود را بیدار کرده و نیازی به جزئیات اخلاقی همچون مسلمانان ندارد .

اما عیب اخلاق مسلمانی چیست ای شیخ ؟

در اخلاق مسلمانی هر گاه به تو فرمانی می دهند , آن فرمان " اما " و " اگر " دارد .

در اسلام تو را می گویند :

دروغ نگو ... اما دروغ به دشمنان اسلام را باکی نیست .

غیبت مکن ... اما غیبت انسان بدکار را باکی نیست

قتل مکن ... اما قتل نامسلمان را باکی نیست .

تجاوز مکن ... اما تجاوز به نامسلمان را باکی نیست .

و این " اماها " مسلمانان را گمراه کرده و هر مسلمانی به گمان خود دیگری را نابکار و نامسلمان می داند و اجازه هر پستی را به خود می دهد و خدا را نیز از خود راضی و شادمان می بیند .

و راز نابخردی و پستی مسلمانان در همین است ای شیخ کسلان ....

 

                                                                                                     از اسرار اللطیفه و الکسیله

+ نوشته شده در  دوشنبه بیست و سوم اردیبهشت 1387ساعت 15:33  توسط t.e  |  یک نظر

---

در میان رسانه ها ، متداول است که در پایان سال یا آغاز سال جدید ، مرد سال گذشته را انتخاب و معرفی کنند ، همانطور که امسال نیز برخی رسانه هاچنین کردند. وقتی در تحریریه عصرایران نیز پیشنهاد شد که مرد سال 1386 ایران توسط این رسانه نیز انتخاب و معرفی شود ، این سوال مطرح شد که چه کسی لایق این عنوان است ؟ احمدی نژادی که یک سال خبرساز دیگر را پشت سر گذاشت ؟ حداد عادلی که در ماراتن انتخابات ، اول شد؟ محمدخاتمی که هنوز امید اصلاح طلبان است؟ اکبر هاشمی که در تقابل با دولت نهم هنوز می خواهد وزن سیاسی خود را حفظ کند؟ علی لاریجانی که در زمان او آتش پرونده هسته ای کم شعله تر شد ؟ منوچهر متکی که در تکاپوی دیپلماسی فعال و جایگزینی آن با دیپلماسی منفعل است؟ عزت ا... ضرغامی که سال سختی را زیر فشارهای منتقدان رسانه ملی ، از متحجران گرفته تا دگر اندیشان پشت سرگذاشت؟ آقاتهرانی ، روحانی گمنامی که نامش با تدریس اخلاق به دولتمردان بر سر زبان ها افتاد و رأی دوم تهرانی ها را در انتخابات مجلس هشتم به دست آورد؟ عماد افروغ  که دیگر تمام تخم مرغ هایش را در سبد سیاست نمی گذارد یا اکبر اعلمی که صراحت بیانش ، کار دستش داد و به دست شورای نگهبان ، مجلس بعدی را از دست داد؟ علی دایی که در میان باور و ناباوری ها شاهین مربیگری تیم ملی بر شانه های او نشست ؟ یا ... ؟هر چند که تمام این چهره ها و بسیاری دیگر ، می توانستند در قالب معیارهای رسانه ای عصرایران بگنجند و مورد سنجش قرار گیرند ولی ، حق مطلب ، به نظر ، چیزی فراتر از این بود . از این رو ، بر آن شدیم که به جای برگزیدن مرد سال از چهر های شناخته شده ، به واقعیت های ملموس جامعه برگردیم و چهره سال 1386 را با نگاهی مردمی معرفی کنیم؛    از دیدگاه ما : مرد سال 1386، کسی است که سال را با تورم کمرشکن آغاز کرد و با تورم کمرشکن تر به پایان برد و در طول 365 روزی که بر او گذشت ، چه سختی هایی که نکشید و چه شگفتی هایی که از افزایش بی منطق قیمت ها به سراغش نیامد و چه روزهایی که با اندک حقوقش به بازار نرفت دست خالی باز نگشت و البته در طول سال، چه بی رحمانه کمرش شکست و کسی از همان کسانی که قرار بود بار گرانی ها را از دوش مردم بردارند ، صدای خرد شدن استخوان هایش را نشنید ... و شاید هم شنید و خود را به نشنیدن زد! چهره برتر سال ، آن کارمند و کارگر و کاسبی است که در ابتدای سال 86 ، چرتکه انداخته بود که با اندوخته اش و با وام و قرض و فروختن طلاهای همسرش ، خواهد توانست پس از سال ها مستاجری ، در سال جدید ،خانه ای کوچک بخرد ولی کیمیای تدبیر مسوولان ، چون به خاک مسکن خورد ، آن را به طلا تبدیل کرد و بدین ترتیب ، تمام محاسبات او و تمام امیدهایش به باد فنا رفت و او ، اینک و در سالی دیگر ، همچنان در رنج مستاجری است و این بار ، نه برای خرید خانه ، که برای رهن آن چرتکه می اندازد و پشتش می لرزد و در دلش ، باعث و بانی بی خانمانی اش را نفرین می کند و آه می کشد و به رویاهای برباد رفته می اندیشد . مرد سال ، آن مرد بی نوایی است که صاحبخانه اش ، اسباب و اثاثیه اش را به کوچه ریخت و او ، چاره ای نداشت جز آنکه در گوشه یک پیاده رو و در میان نگاه های سنگین رهگذران با زن و کودکانش روزگار بگذراند . شخصیت برتر سال گذشته ، آن معلم حق التدریس و آن کارمند بینوای "شرکتی" است که در لحظه به لحظه سال ، استثمار شدن رابا گوشت و پوست و استخوانش لمس کرد ، تبعیض ها را به هر مشقتی بود ، - به ناچار - تحمل کرد ، با اندک حقوقی که بیشتر به یک شوخی توهین آمیز می ماند ،  - باز به ناچار - ساخت ، به وعده های هر از گاه مسوولان ، دل خوش کرد تا شاید فرجی در کارش شود و نه بیش از دیگران ، که همانند همسانان خود مزد زحماتش و خدماتش را بگیرد ولی یک سال دیگر هم گذشت و او هنوز نگران آن است که بی هیچ خطایی ، عذرش را بخواهند . راستی اگر که اکنون سنی هم از او گذشته است ، بخواهند تعدیلش کنند(همان اخراج و از نان خوردن انداختن) چه کند این مرد عیالوار و زحمتکش و شریف؟! شاید آن بالایی ها معتقدند که این ، دیگر مشکل خودش است! مرد سال ، آن کارگری است که از 15 ماه پیش تا به امروز ، حقوق نگرفته و به هزار رنج و مشقت و فلاکت و البته با هزار هزار قرض و وام و سیلی به صورت زدن ، همچنان سایه اش بر سر خانواده اش هست و چه می کشد این مرد در درون توفانی و غمبار خویش! مرد سال ، آن نفرین شده ای است که از بد روزگار کار و بارش به ادارات دولتی و کلانتری و دادگستری و شهرداری افتاد تا مجبور باشد برای یک کار ساده چند دقیقه ای هفته ها و ماهها برود و بیاید و تحقیر شود و برای گرفتن حق مسلم خودش ، حتی پیش آبدارچی اداره  هم دست به جیب شود تا معنای واقعی تکریم ارباب رجوع را بفهمد!   چهره برتر سال ، آن مادری است که برای مداوای کودک خردسالش ، قرنیه چشمش را فروخت و آن پدری است که کلیه خود را به فروش گذاشت تا شاید مرگ اقتصادی خانواده اش چند صباحی به تأخیر افتد.   مرد سال ، آن جوانی است که برای ازدواج و اشتغال و مسکن به دنبال یک وام دو سه میلیونی ، ماهها تمام بانک ها را دوید و سر آخر وقتی خسته و ناامید ، خبردار شد که "از او بهتران" ، تسهیلات میلیاردی را در چند روز می گیرند و گاه پس هم نمی دهند ، دلش خون شد از این همه "تبعیض" در میانه این همه "شعار عدالت" سر دادن .   مرد سال ، آن جوان فارغ التحصیل و متخصصی است که در به در به دنبال یک کار معمولی می گردد و نمی جوید و در همان حال می بیند که فلان نور چشمی هم سن و سالش ، مدام حکم های رنگارنگ و نان و آبدار می گیرد و به ریش تمام جوانان و تحصیل کرده ها می خندد و دعا به جان قدرت می کند! مرد سال ، سرپرست خانواده ای است که از صبح تا نیمه شب ، دو یا سه جا کار می کند ، مسافرکشی می کند و در حسرت دیدن رنگ چشم کودکانش هست چرا که صبح که خواب آلوده از خانه بیرون می رود و شب که خسته باز می گردد ، آنها را فقط در رختخوابشان می بیند و البته از یک بابت نیز راضی است که ناگزیر نمی شود چشم در چشم آنها ، شرمنده تقاضایشان شود. چهره برتر سال ، کسی است خود و هر که را که می شناسد، "هشت" شان گرو "نه" شان است ولی از زبان مسوولان می شنود که وضعشان خوب شده است ، کسی است که بیکاری فلج اش کرده ولی وقتی تلویزیون را روشن می کند ، با آمار حیرت آور اشتغال زایی مواجه می شود . کسی است که وعده های مسوولان برایش به یک طنز تلخ تبدیل شده است و او هیچ کس را پاسخگوی خود نمی یابد و هر بار چیزی جز وعده های زیبا و شعارهای هیجان برانگیز از مسوولانش تحویل نمی گیرد و چه تکرار ملال آوری! چهره برتر سال ، آن زن بی همسری است که در سال گذشته نیز همانند یک مرد و برتر از او ، در این جامعه بی رحم و خشونت بار ، در نهایت پاکدامنی و نجابت و صبوری ،کار کرد و کار کرد و کار کرد و اشک هایش را درون دل ریخت تا کودکان یتیم اش ، شاید بتوانند وعده ای غذای گرم بخورند ، گاهی لباس ارزان قیمت ، ولی نو بپوشند و همچنان بتوانند به مدرسه بروند و درد بی پدری را کمتر احساس کنند.                                                           منبع:سایت عصر ایران                                                                               برگرفته از سایت خانواده سبز

+ نوشته شده در  چهارشنبه بیست و یکم فروردین 1387ساعت 19:31  توسط t.e  |  6 نظر

---

 حریم

میخواستم مثل پروانه ها،

    لذت پرواز را در آغوش آسمان تجربه کنم،

                و پروانه ها حریمی داشتند

 

برگ خشکی شدم ، خودم را به باد سپردم،

     تا در میان پروانه ها باشم،

    

میخواستم مثل قطره ها،

      لذت فرو ریختن را در آغوش آبشار تجربه کنم،

             و قطره ها حریمی داشتند

سنگ کوچکی شدم، به نیروی آب ایمان آوردم،

           تا در میان قطره ها باشم،

 

 میخواستم در دستهای تورنگین کمان را رویا کنم،

         و دستهای تو حریمی داشتند،

     زیباترین رویای کویر  حرمت باران است،

           و قلب من نیز حریمی داشت.........

 

 

+ نوشته شده در  چهارشنبه بیست و یکم فروردین 1387ساعت 18:57  توسط t.e  |  یک نظر

---

دیار ترکمن

(

سفرنامه پسر اعتمادالسلطنه)

عبدالله قره گزلو همدانی

به کوشش حسین صمدی

می توانید کدام مورد نظر را از لینک زیر دانلود نمایید:

http://www.4shared.com/file/38964467/4806237/Diar__BT.html?dirPwdVerified=edc5b83e

+ نوشته شده در  سه شنبه هفتم اسفند 1386ساعت 10:45  توسط t.e  |  2 نظر

---

سرنوشت خویش را باور کن

 

 

سرنوشت خویش را باور کن

که باری، همان توان نهفته ی توست

و نرم می شکفد

و زندگی را از آن دست می آراید

که تو می خواسته ای.

 

عقاب فاتح قله های زندگی باش

و مسافر صبور دشتهای بی کران آن

و هم بدین سان است که واژه های « کار » و « زندگی»

معنای اصیل خویش را باز می یابند

و گلبوته های تلاش تو به گُل می نشیند.

 

به دره های عمیق احساس خویش سفر کن

«که در آنجا کسی را جز خویشتن « خود

باز نمی یابی

و لحظه ها را غنیمت شمار

و آنان را بنیاد دنیایی کن

هر یک به فراخور خویش.

 

و هرگز نومیدوار از فراز صخره های سخت زندگی

آینده را نظاره مکن

با ایمان به توان خویش از آن میانه راهی بگشا

به دنیای زیبای فرداها.

 

و بدان که در امتداد هر راه که بر می گزینی

همواره دشواری در کمین است

که زندگی اگر نام آسانی داشت

دیگر بر زمین، تلاش معنای خویش را

از کف می داد

و در آسمان، رنگین کمان.